Yaşam sürdükçe umut var

Her hikayenin bittiği yerde aslında yeni bir hikaye başlar.

Yaşam döngüsünde, mesele o hikayenin içinde olabilmekte- hikayede kalabilmekte-yaşayabilmekte…

Savrulmadan esintiyi hissederek, ıslanarak hatta üşüyerek yağmurda yürümek ama her damlayla üstünüzdeki toz zerreciklerinden kurtulmak- her zerrenin korkularımız olduğunu varsayarcasına
Korktuğumuz YENİ bizi yutmadan o adımı atabilirsek belki toz zerrecikleri dağılacak, belki de kuş gibi titreyeceğiz korkudan ya da içimizdeki korku bir aslan gibi kükreyiverecek ”olur mu, yapabilir miyim, y beceremezsem” diye. Duyalım o sesi, en derininden en gerçeğinden ve de ciddiye alalım- çünkü o içimizden geliyor, yok sayınca da gitmeyecek. Ama devam edelim, korkuyu bir kolumuza alıp diğer kolumuza da takalım yaşama isteğimizi ve başlayalım yürümeye. Her adım atışımızda, kollarımızın her sallanışında, korkan kolumuz hafiflerken özgürleşeceğiz. Neden mi? Yeninin o kadar yeni olmadığını göreceğiz belki, bildik duygular göreceğiz yolda, tanıdık düşünceler, ilerledikçe ışık gelmeye başlayacak öbür ucundan ve o ışık bize yolun belirsizliğini aydınlatacak ve attığımız her adım bize yürüyebilir olduğumuzu hatırlatacak yeniden. Takılıp düşebilir miyiz, neden olmasın, ayağa kalkmak sadece düşünce mümkün, sendelersek ne olacak, tutunacak bir yer buluruz herhalde. Ya her şey kötü giderse, kaybımız olur mu, tabii ki olur, ama cebimize bazı öğrenilmişlikleri ve denemiş olma cesaretini de ekleriz mutlaka.

Ne güzel bir gündü değil mi…

Umut ettik

Başlamak istedik

Korktuk

Denedik

Yani, ciddi ciddi yaşadık..

Posted in Genel, Genel Bilgiler, Yazılar and tagged , .

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir